به خاطر تو
از قلبت فاصله می گیرم
چرا که می ترسم صدای پایم شیشه نازک آنرا بشکند
از وجودت فاصله می گیرم
چرا که وحشت دارم حضور سردم تارهای نازک غرورت
را بدرد
از چشمانت نگاه بر می گیرم
چرا که واهمه دارم اشک راه چشمانت را به خاطر بسپارد
تو می روی و من می مانم تنهای تنها
با قلبی شکسته و غروری جریحه دار شده
باران می بارد ومن نیز……
تسلی خاطر
سلام عزیزان
این شعری که الان مینویسم خیلی دوستش دارم یه جور هایی با من هم خونی داره
امیدوارم بدونید منظورم رو.......
دیدمجنون را یکی صحرا نورد
در میان بادیه بنشسته فرد
ساخته بر ریگ زانگشتان قلم
میزند حرفی به دست خود رقم
گفت ای مفتون شیدا چیست این؟
می نویسی نامه؟سوی کیست این؟
هر چه خواهی در سوادش رنج برد
تیغ صرصر خواهدش حالی سترد
کی به لوح ریگ باقی ماندش؟
تا کسی دیگر پس از تو خواندش
گفت شرح حسن لیلی میدهم
خاطر خود را تسلی میدهم
مینویسم نامش اول از قفا
می نگارم نامه ی عشق و وفا
نیست جز نامی از ا و در دست من
زان بلندی یافت قدر پست من
ناچشیده جرعه ای از جام او
عشق بازی می کنم با نام او
میدانی؟
میدانی دوستت دارم و دوست داشتنم بی منت است . توقع این را هم ندارم دوستم داشته باشی . ولی عزیز ! با ما به
از این باش که با خلق جهانی
فکر نمی کنم خواسته ام از تو زیاد باشد . خواسته من جواب چراهایی است که هنوز در ذهنم رژه می روند .
وقتی که نیمچه آفتابی بالا می آید ، دوستی ها پائین می روند . شب تنها برای خوابیدن نیست ،
برای ندیدن هم هست !
تنها پاسبانهای حرم دل می دانند که چقدر دل می گیرد
به عشق چکاوک...
کـجــای ایـن جــنـگـل شــب
پنهون می شی خورشیدکم
پشـت کدوم ســد ســکـوت
پـر مـی کــشــی چــکـاوکم
چرا بـه من شک می کنی
مـن کـه مـنـــم بـرای تــو
لبـریـزم از عـشــق تــو و
سـرشــارم از هــوای تــو
دسـت کدوم غزل بـدم
نـبــض دل عـاشـقـمـو
پشت کدوم بهانه باز
پنهون کنم هق هقـمو
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
سفر نکن خورشیدکم
ترک نکن منو نرو
نبودنت مرگه منه
راهییه این سفر نشو
نزار که عشق من وتو
اینجا به اخر برسه
بری تو و مرگ من از
رفتن تو سر برسه
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
نـوازشــم کــن و بـبـیــن
عشق می ریزه از صدام
صدام کــن و ببـین که باز
غنچه می دن تـرانه هام
اگر چه من به چـشـم تو
کمـم قـدیمی ام گمـم
آتشـفشـان عـشـقـمـو
دریـــای پــر تـلاطــمــم
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
*****************************
ستاره ها...
داشتم به جاده های پشت سرم نگاه می کردم...
به جاده خاکی ها...
به باغ هایی که ازشون گذشتم...
به گل هایی که چیدم و نچیدم... بو کردم و نکردم ...
به نگاه های مهربونی که هیچ وقت نشناختم...
به پلهایی که از روشون گذشتم...خراب کردم و نکردم ...
هی می خوام داد بزنم ...داد بزنم...ولی نمی تونم...
صدا م تو گلوم می مونه...شایدم نمی خوام داد بزنم...
نمی خوام کسی از چیزی که تو دلمه خبر داشته باشه ...
اونی که باید بدونه بدون گفتن هم می دونه ...
تا کی باید همه چی رو گفت تا بشنون ...؟
مگه خودت نمی گفتی این حرفو ...؟
چرا تا نگفتم ...یا شاید...نمی دونم...نمی دونم...
فقط اینو می دونم که نمی دونم... نمی دونم...
خدا بزرگه..خودش گفته از همه کس بهتون نزدیک ترم ...
همه آدمو به خاطر خودشون می خوان ولی اون تو رو به خاطر خودت می خواد ...
پس دیگه ناراحت نیستم ... چرا باید ناراحت باشم...؟ وقتی اون هست...وقتی تو هستی...
لازم نیست که یعضی چیزا همیشه پیش آدم باشن...همین که هستن و وجود دارن کافیه! ...
گوش کن...
شب به حرمت اشک هایت ستاره می بارید...
و ماه را نفرین می کرد ...
و امروز سپیده با شبنم طلوع کرد...
اندوه نسیم تنم را لرزاند...
و در غروب
نیایش
تنها همراه ماه شب زده بود ...
تا که بدونی
با هم عوض کنیم
جای دلامونو یه بار
تا من بشم یه تیکه سنگ
تا تو بشی عاشق زار
یه شب با چشم دل من
عشقو تماشا بکنی
خودت رو هر جوری شده
تو دله من جا بکنی
تا تو دچار من بشی
لحظه شمار من بشی
خواب و حرومت بکنم
صید شکار من بشی
برام یه بازیچه بشی
بشم تمومه زندگیت
تا پشت سر بخندم
به سادگی و بچگیت
این در و اون در بزنی
واسه به من رسیدن
برات یه رویا بشه
منو یه لحظه دیدن
ناز دلم رو بکشی
از عشق جوابت بکنم
پر از نیاز من بشی
غرق عذابت بکنم
تا جون داری گریه کنی
تا جا داره من بد بشم
همیشه خواهشم کنی
همیشه دست رد بشم
اینا رو گفتم تا.......
تا بدونی که عاشقی
تو دل من چه دردیه
تا بدونی که عاشقت
چی کشیده چه مردیه
درد عشق با سخنان بی معنی!!!
باز هم امشب میان ظلمت عشقم پریشانم
باز هم امشب برای خنده هایت سخت گریانم
باز هم امشب به خواب من نمی آیی ,خوب می دانم!
باز هم امشب برای لحظه ای دیدار تو من مست و دیوانه ام
باز هم امشب دگر مر گی ست خواب من, نازنین ای عشق من جانم!
باز هم امشب برفته ارزشش بر باد, از چه رو از عشق تو خوانم؟!
عشق من, بعد تو خواهد مرد در پستوی ایوانم!
هیچ ره گم کرده ای درکم نکرد در سرزمین مادری ,آآآ...ه ایرانم!
بعد تو من از برای که شعرهایم , بر زبان رانم؟؟؟!!!
بعد تو دریای عشقم سخت خشکیده ست, باز هم من یک بیابانم!
مرگ به زین زندگی در بین این خلق دو رو, من گیج و حیرانم
گر چه بعد عشق من مردم, جسم من زنده ست باز می مانم!
دلم گرفته آسمون
نمی تونم گریه کنم
شکنجه میشم از خودم
نمی تونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها
رو سینه ام اومده
آخ! داره باورم میشه
خنده به ما نیومده
دلم گرفته آسمون
از خودتم خسته ترم
تو روزگاری بی کسی
یه عمره که در به درم
حتی صدای نفسم
میگه که توی قفسم
دلم گرفته آسمون
یه کم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار
یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی می گیرن
عقربه های ساعتم .
آهای زمین !
یه لحظه تو نفس نزن
نچرخ که آروم بگیره
یه آدم شکسته تن ....!
نمی دانی تو
دلم آیینه درد است نمی دانی تو
کلبه ام ساکت وسرد است نمی دانی تو
بی تو سرسبزترین خاطره ها میدانند
فصلهایم همه زرد است نمی دانی تو
دیر سالی است که در دشت جنون همچون مجنون
دل من بادیه گرد است نمی دانی تو
عاشقم کردی و رفتی و کنون با دل من
غم عشق تو چه کرده است نمی دانی تو
یکی بود و نبود
دلم برات تنگه عزیز یادی نمیکنی ز من
دارم دیوونه میشم و نمی بینی نیاز من
میخوام ببینمت ولی فاصله از من تا خداس
خودم هزارو یک طرف همه حواسم به شماس
وقتی نمی بینم تورو چشمامو واسه کی بخوام
نفس برام سمی میشه هوا رو واسه کی بخوام
انگار نه انگار که دلی برای بودن تو بود
رفتی و بین آدما شدم یکی بود و نبود
یه جور واقعی تورو حس میکنم توی تنم
بجون تو بدون تو دیگه دارم دق میکنم
صورت ماه تو عزیز دیوارای خونه شده
هرکی می بینتم میگه طفلکی دیوونه شده
تورو خدا راضی نشو بیشتر ازین هدر بشم
دیگه بسه راضی نشو اینجوری دربدر بشم
درس عشق
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شب گرد مبطلا کن
تجربه ی مرگ
زندگی دو چیز بیشتر به من نیاموخت
مرگ آرزو یا آرزوی مرگ
در فراسوی
« در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست دارم
در فراسوی مرزهای تنم تو را دوست دارم
آنجا که رسالت اندام ها پایان می گیرد .
در فراسوی مرزهای تنمان
با من
وعده دیداری بگذار . »